HYPERRRRRR # ATLANTIS
Jeetje, wat een week heb ik weer gehad op Ibiza……
Zoals de meesten wel weten ga ik in het voor en na seizoen naar het prachtige eiland om mijn Hippy Go Lucky’s naar de shopjes en beachclubs te brengen. Het liefst ga ik vaak alleen, dit jaar had ik heel sterk het gevoel om mijn lieve vriendin Nicoline mee te vragen. Nicoline heb ik op een retraite op Terra Nova in zuid Frankrijk ontmoet. Nicoline gaat door een zware periode in haar leven. Tijdens de retraite en op Ibiza zijn er op spiritueel vlak bijzondere dingen gebeurt die ik tot 2 jaar geleden als ‘toeval’ weg gewuifd zou hebben. Vooral het hoogte punt tijdens deze week hebben we bij onze aftocht naar Atlantis (naast Es Vedra) onder vonden waar we een heel bijzonder moment met haar lieve Pat hebben meegemaakt.
Wat de meesten ook weten dat al heel lang mijn droom is om uiteindelijk op Ibiza te landen en daar iets moois te kunnen betekenen, maar wel met de voorwaarde dat ik een vaste baan heb. Via contact met een Nederlandse Holistische arts die woont en werkt op Ibiza had ik de tip gekregen om contact op te nemen met een kliniek op Ibiza. Na een aantal pogingen, want zo is het wel hoe het gaat op het eiland, kreeg ik eindelijk een paar dagen voor mijn vertrek een uitnodiging van de manager om op gesprek te komen. Ik was helemaal euforisch toen ik het bericht kreeg……zo gaaf! Met mijn meiden besproken (wat zij natuurlijk al lang weten dat ik daar naar toe wil)vonden het ook helemaal geweldig.
De dag dat ik gesprek had ben ik samen met Nic daar naar toe gewandeld dwars door de mooie natuur van Ibiza, super fijne wandeling. Na 2 uur aangekomen op de meest prachtige, afgelegen plek vol palmbomen, zwembaden en mooie bloemen. De manager had me zaterdag een appje gestuurd dat het gesprek de dag erna zou zijn; zondag, dacht ik nog? Maar goed, alles is op Ibiza mogelijk…dus toch maar gewoon gelaten voor wat t was, ondertussen zei mijn gevoel iets anders. Daar vol spanning aangekomen bleek dus idd dat de manager zich vergist had, hij was er niet. 2 collega’s ontmoet en uiteindelijk daar wel een tof gesprek mee gehad. Duizenden excuses vd manager via de app…en of ik dan toch wel de dag erna kon terug komen. Het ‘vage’ en soms miscommunicatie is wel echt een Ibiza ding, die mentaliteit heb ik afgelopen jaren ervaren, het is daar niet zo gestructureerd als in NL, het is dus een uitdaging voor me om verwachtingen en teleurstellingen aan te passen op dat level. Uiteindelijk was het een prachtige wandeling en heb ik mooie gesprekken gehad....
Vervolg; de dag erna was de manager er uiteraard wel; een gesprek van ca een uur gehad. Mooie ervaringen kunnen delen vanuit mijn werk in de kliniek waar ik in NL werkzaam ben en zijn verhalen over de kliniek op Ibiza. Wel bizar hoe enorm groot de verschillen zijn tussen privé behandeling en wat er vanuit zorgstelsel/ gezondheidszorg in NL vergoed wordt………dit is overigens wel waar ik vaak tegen aan loop in de doelgroep waar ik nu werk. Mensen met veel geld hebben genoeg tools om trauma’s/ patronen en conditioneringen te doorbreken mbv individuele therapie/ coaching. Vanuit de zorgverzekering is maar beperkt aanbod wat vaak niet naar diepere, onderliggende lagen gaat die mensen met zich mee dragen.
Ik heb ook het transformatief coachen met de manager besproken, dat is iets waar ik me sinds vorig jaar in aan het verdiepen ben, ook over dit onderwerp een diepgaande mooie gedachten wisseling met hem gehad. Na het gesprek met de manager had ik een gesprek met de arts vd kliniek, meer gericht op de (inhoudelijk) medische handelingen. Wat hilarisch was; ik moest enorm bukken om zijn behandelkamer binnen te komen :)...deze is nl in een 500 jaar oude finca…..alle cliënten hebben een eigen finca, echt prachtig. Zo ontzettend mooi en je voelt er ook echt de rust die de plaats uit straalt. Afsluitend heb ik een rondleiding over het terrein gekregen en heb ik nog een aantal collega’s gesproken.
De manager vroeg wanneer ik zou kunnen beginnen?..........
Oeiiiiii, nu kwam het wel heel dicht bij. Mijn antwoord was; dan zal ik best eea moeten gaan regelen (beetje maar :) …..) ‘ik heb sowieso nog een opzeg termijn bij mijn huidige baan’….was eigenlijk het enige wat ik kon uit brengen….
Ondertussen was ik helemaal hyper…terug naar Nic, en natuurlijk moest dat gevierd worden! Wat overigens niet moeilijk is op Ibiza…. we zijn lekker gaan feesten. Ondertussen bleef ik wel ‘flabbergasted’……moest dit echt even allemaal laten bezinken. De dag daarna was ik voor mijn armbanden in gesprek met iemand die naar Ibiza is geïmmigreerd, zij gaf ook echt aan om het in NL eens even goed te laten bezinken en te over denken….in alle rust want Ibiza doet iets met je wat niet heel goed te beschrijven is.
Mijn gevoel zegt dat het nog iets te vroeg is, mijn meisjes kunnen natuurlijk op en neer vliegen, maar ik denk dat het gemis enorm zal zijn. Aan de andere kant is het een kans die niet zomaar voorbij komt……..
Ook hoor ik verhalen van mensen op Ibiza dat ze juist op deze manier veel intenser contact hebben met hun kinderen omdat ze dan iedere schoolvakantie over vliegen. In NL gaan ze hun eigen weg…dat is natuurlijk ook het volle leven van een tiener.
Rens zei; ‘mam, je moet het gewoon doen. Dan neem ik na mijn examen jaar een tussen jaar en kom ik op Ibiza wonen en werken in een beachclub’………
Judie; ‘geweldige kans mam en een prachtige plek’
Super in dubio maar een ontzettend leuke ervaring…MANANA, MANANA ????
As the story continues,
Liefs San
Lees meer
